ΑΝΤΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ«ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

DANGEROUS

Από τον Νώντα Κουκά

Η έννοια της θετικής ανάδρασης στον «πραγματικό» κόσμο

Για να δούμε τι ακριβώς είναι η σπουδαία κατάσταση της ταλάντωσης, καλό είναι να δούμε πρώτα τον όρο «θετική ανάδραση», ο οποίος περιγράφει ένα φαινόμενο που επιτείνει το αίτιό του. Για παράδειγμα, όταν ένα κομμάτι πάγου που επιπλέει στο νερό λιώσει, τότε η μεγαλύτερη περιοχή που θα καταλαμβάνει πλέον το νερό θα απορροφά περισσότερο ηλιακό φως απ’ ό,τι απορροφούσε ο λευκός ανακλαστικός πάγος• συνέπεια τούτου είναι να επιτείνεται η απορρόφηση ηλιακής ενέργειας. Ένα ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται όταν τα θερμότερα εδάφη εκλύουν περισσότερο μεθάνιο και διοξείδιο του άνθρακα. Τέτοιου είδους φαινόμενα, ανεξέλεγκτα και απομονωμένα, συνεπάγονται ένα κλιμακούμενο αποτέλεσμα που διαφεύγει (δεν συναντάται όμως ποτέ σε πραγματικές καταστάσεις – τυπικά, τουλάχιστον). Τα εν λόγω φαινόμενα λοιπόν, επιτείνονται με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα, διπλασιαζόμενα και επαναδιπλασιαζόμενα, ακολουθώντας εκθετική αύξηση – σαν τους προγόνους μας, ας πούμε: δύο γονείς, τέσσερις παππούδες, οκτώ προπαππούδες, και ούτω καθεξής, με 2^(n+2) προ^n – παππούδες.

Άλλα παραδείγματα τέτοιων ανεξέλεγκτων φαινομένων είναι οι ανυπόφοροι θόρυβοι που εκπέμπουν τα ηχεία, καθώς ο ήχος τους ενισχύεται λόγω ανάδρασης, καθώς και ο ανατοκισμός. Ωστόσο, η θετική ανάδραση μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο καλά και αντίστροφα• με εκθετική μείωση, όπου ένα φαινόμενο εξασθενεί, και το ίδιο συμβαίνει και στον ρυθμό με τον οποίο εξασθενεί. Κλασικό παράδειγμα η ραδιενέργεια – όσο περισσότερα άτομα διασπώνται τόσο λιγότερα μένουν• επομένως, η ραδιενέργεια μειώνεται. Όπως διπλασιάζεται ο αριθμός στην προς τα πίσω έρευνα της γενεαλογικής γραμμής (κάθε 25 χρόνια), έτσι και η ραδιενέργεια μειώνεται στο μισό μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – τον επονομαζόμενο χρόνο υποδιπλασιασμού, ή ημιζωή. Κοντολογίς, τόσο η εκθετική αύξηση όσο και η εκθετική μείωση συμπεριφέρονται όπως και οι δυνάμεις των «πραγματικών αριθμών».

Η έννοια της αρνητικής ανάδρασης στον «φανταστικό» κόσμο

Ας περάσουμε τώρα στη σημαντική κατάσταση που αφορά σε οτιδήποτε δονείται ή ταλαντώνεται. Τα ταλαντωτικά φαινόμενα προκύπτουν φυσικά όταν ένα αποτέλεσμα αυτενεργεί στο αίτιό του. Άρα, εδώ έχουμε φαινόμενα αρνητικής ανάδρασης. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ελατήριο: όσο περισσότερο επιμηκύνεται τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη που τείνει να το επαναφέρει στο φυσικό του μήκος. Τούτη ακριβώς η δύναμη επαναφοράς προκαλεί την ταλάντωση. Μιλάμε για μια τυπική συμπεριφορά κοντά στην κατάσταση ευσταθούς ισορροπίας – άλλο ένα παράδειγμα της οποίας είναι ο χορδές του πιάνου. Πρόκειται για την αυτορύθμιση που κάποτε πίστευαν ότι ίσχυε στην περίπτωση του συστήματος της Γης. Η κλιματική αλλαγή δίνει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: η αύξηση της θερμοκρασίας συνεπάγεται πιο υγρή ατμόσφαιρα και αυτή, με τη σειρά της, περισσότερες νεφώσεις οι οποίες σκιάζουν για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα μεγαλύτερες εκτάσεις της επιφάνειας της Γης (αν και η πραγματική επίδραση των νεφών φαίνεται να είναι πολύ πιο περίπλοκη). Στην περίπτωση στην οποία μια τέτοιου είδους αρνητική ανάδραση ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας, η Γη θα ήταν σε θέση να φροντίσει μόνη της τον εαυτό της. Παρεμπιπτόντως, ο σχηματισμός των ανθρακικών αλάτων των πετρωμάτων προκαλεί σε γεωλογική χρονική κλίμακα ένα φαινόμενο αρνητικής ανάδρασης, όμως αυτό δεν θα ασκήσει καμία θετική επίδραση μέσα στον επόμενο αιώνα.

Οι δυνάμεις του ζεύγους αριθμών (0 , 1) δημιουργούν έναν κύκλο: (0 , 1), (-1 , 0), ( 0 , -1), (1 , 0), (0 , 1) … και γι’ αυτό, οποιασδήποτε μορφής περιστροφική ή ταλαντωτική κίνηση περιγράφεται με φυσικό τρόπο από τις δυνάμεις των φανταστικών αριθμών. Η θετική ανάδραση οδηγεί σε εκθετική αύξηση ή μείωση, και σχετίζεται με τον άξονα των «πραγματικών» (αριθμών). Η αρνητική ανάδραση οδηγεί σε ταλαντωτικούς κύκλους και σχετίζεται με τον άξονα των «φανταστικών» (αριθμών). Τα δύο φαινόμενα μπορούν να λάβουν χώρα ταυτοχρόνως, οπότε το πραγματικό με το φανταστικό μέρος συνδυάζονται σε έναν μιγαδικό αριθμό.

Η «κατάρρευση» των μιγαδικών σε πραγματικότητα

Υποθέτουμε λοιπόν πως το φαινόμενο της συνείδησης δεν είναι παρά μια «φανταστική» ταλαντωτική (κυκλική) κίνηση• περιγράφεται δηλαδή με φυσικό τρόπο από τις δυνάμεις των φανταστικών αριθμών σε χρονικό τέμπο θετικής ανάδρασης – δηλαδή εκθετικής αύξησης ή μείωσης. Όλα αυτά τα «πακέτα» (κβάντα) ενέργειας οργανωμένα σε έναν μεγάλο αριθμό, για να εκδηλωθούν ως «πραγματικότητα», να «καταρρεύσουν» δηλαδή σε κλασικούς πραγματικούς αριθμούς, πρέπει να γίνει μια «μέτρηση». Τότε πια θα έχουμε τη λογική τύπου «ναι ή όχι»• ή για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της πληροφορικής, θα έχουμε το κλασικό 0 και 1 του Μπουλ – και όχι την εικόνα του μιγαδικού q-μπιτ.

Άρα, το q-μπιτ είναι μια αόρατη πληροφοριακή μονάδα, η οποία όταν «καταρριφθεί» ορατοποιείται σε δύο αλληλοαποκλειόμενες πληροφοριακές μονάδες (ναι ή όχι). Όπως έχουμε ήδη πει, η κβαντική μηχανική αντιβαίνει ευθέως στην κοινή λογική του τύπου «ή το ένα ή το άλλο». Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει πως το ηλεκτρόνιο είναι ένα υλικό σωματίδιο που είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Στην πράξη, η «οντολογία» – «το να ζει ή να μη ζει» – των ηλεκτρονίων, είναι ένα αρκετά αμφισβητούμενο ή διφορούμενο ζήτημα. Τα ηλεκτρόνια περιγράφονται από «κυματοσυναρτήσεις» ή «κβαντικές καταστάσεις» που δεν έχουν καμία σχέση με τα καθημερινά αντικείμενα. Είναι μάταιος κόπος να προσπαθήσουμε να «δούμε» ηλεκτρόνια, και είναι χωρίς νόημα να μιλάμε για «δύο ηλεκτρόνια» με τη συνήθη έννοια της δυαδικότητας, όπως την εννοούμε στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό επειδή τα ηλεκτρόνια είναι «συμπλεγμένα» μεταξύ τους και σχηματίζουν κάτι που μοιάζει πιο πολύ με «δυαδικότητα ηλεκτρονιακότητας». Για την ακρίβεια, όλα τα ηλεκτρόνια στο Σύμπαν είναι συμπλεγμένα σε ένα πεδίο ηλεκτρονιακότητας. Πάντως, όπως και να είναι, αυτή η κατάρρευση της συνήθους λογικής μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς με τα μαθηματικά των μιγαδικών αριθμών.

Η παραδοξότητα της κβαντικής μηχανική επηρεάζει άμεσα τα πρακτικά ερωτήματα τύπου «ναι ή όχι» της λογικής, της πληροφορικής και των επικοινωνιών. Οι υπολογιστές, καθώς ολοένα γίνονται μικρότεροι και ισχυρότεροι, οδεύουν προς την ελαχιστοποίηση των ηλεκτρονίων λειτουργίας τους. Το γεγονός αυτό απειλεί την ακρίβεια της δυαδικής λογικής τύπου «ή το ένα ή το άλλο», αφού τα ηλεκτρόνια δεν είναι οντότητες τύπου «ή το ένα ή το άλλο». Παρά ταύτα, από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα σημειώθηκε μεγάλη πρόοδος προς την κατεύθυνση της δημιουργίας κβαντικών υπολογιστών, προκειμένου να αξιοποιηθούν με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά της κβαντικής μηχανικής, που μέχρι σήμερα έμοιαζαν προβληματικά.

Ο κβαντικός υπολογιστής μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα νέο είδος κβαντομηχανικής δυαδικότητας – το «q-μπιτ» – αντί για το διακριτό τύπο «ναι ή όχι» μπιτ της λογικής των ηλεκτρονικών υπολογιστών, με τρόπο που να επιτρέπει την ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών υπολογισμών. Η σχετική τεχνολογία των κβαντικών επικοινωνιών μπορεί να αξιοποιήσει εποικοδομητικά το φαινόμενο της σύμπλεξης (entanglement) με απώτερο στόχο τη μεταφορά πληροφορίας στον χώρο με έναν τρόπο που σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν δυνατός. Η κβαντική δυαδικότητα είναι μια πραγματικότητα, τελείως ανοίκεια από την πραγματικότητα που ξέρουμε. Δηλαδή, εν πάση περιπτώσει, ποια πραγματικότητα γνωρίζουμε;… Για να δούμε…

Χρόνος και συνείδηση

Η πιο συνήθης περιγραφή του χρόνου είναι αυτή της τέταρτης διάστασης, έπειτα από τις τρεις διαστάσεις του χώρου. Πάντως, καλύτερα είναι ο χρόνος να εκλαμβάνεται ως η μηδενική διάσταση και να τοποθετείται πριν από τον χώρο. Τούτο σημαίνει πως από τη μηδενική διάσταση του χρόνου προκύπτει ότι αυτός έχει μία μόνο διάσταση. (Θεωρήστε ότι το 0 είναι το κενό σύνολο – το σύνολο που δεν περιέχει τίποτε. Τότε το ένα είναι το σύνολο που περιέχει ένα μόνο πράγμα: συγκεκριμένα, το 0.)
Η μοναδική διάσταση του χρόνου δημιουργεί τη σαφή διάκριση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Αν βιώναμε δύο διαστάσεις, η εμπειρία μας θα ήταν ανείπωτη – εφόσον και η ίδια η ιδέα της μυθοπλασίας προϋποθέτει τη μονοδιάστατη αφήγηση (άρα, ούτε και η ίδια η επιστημονική φαντασία δεν θα μπορούσε να την περιγράψει). Ειρήσθω εν παρόδω, το ότι η διάσταση του χρόνου στον εμπειρικό κόσμο είναι μόνο ένα συνιστά πρώτο θεμελιώδες γεγονός, το οποίο μια αληθινή θεωρία των πάντων θα όφειλε να εξηγήσει…

Η συνείδηση φαίνεται να συνδέεται στενά με το μονοδιάστατο του χρόνου. Απαιτεί μια γραμμική, εύτακτη στον χρόνο, αφήγηση που να διαθέτει μια πρώτη σελίδα. Με τη συγγραφή, πολυδιάστατα γεγονότα και ιδέες μετατρέπονται σε μια μονοδιάστατη σειρά συμβόλων. Προσοχή όμως! Οφείλουμε να μείνουμε μακριά από την κοινή μας διαίσθηση που θέλει να μην υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ του χρόνου και οποιασδήποτε από τις τρεις διαστάσεις του χώρου, εκτός από το ότι η συνείδησή μας κινείται κατά μήκος της. Τα γενεαλογικά δέντρα, παραδείγματος χάρη, είναι μια απλοποιημένη τομή/μορφή αναπαράστασης της διάστασης του χρόνου σαν να είναι χωρική διάσταση. Ο χρόνος δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον χώρο – και αυτό έδειξε ο Αϊνστάιν. Η σωστή μετρική για τη μία διάσταση του χρόνου (t) και τις τρεις του χώρου (x, y, z), που «σέβονται» οι νόμοι που διέπουν την ύλη και τις δυνάμεις, είναι: t^2 – x^2 – y^2 – z^2 – και όχι t^2 + x^2 + y^2 + z^2 , που μετράει τον χρόνο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μετράει και την απόσταση. Αυτή η απλή αλλαγή προσήμου συνιστά ένα τεράστιο, δραστικό βήμα: μετατρέπει το άθροισμα του τέσσερα στο άθροισμα ένα συν τρία και εκφράζει τη θεωρία της σχετικότητας.

Τώρα, όμως, τι; Τίποτα, απλά έχουμε ρήξη συμμετρίας: ο λεγόμενος «χωροχρόνος» είναι το σπάσιμο της συμμετρίας του ίδιου του χώρου (4) σε 3 + 1. Ήτοι, Πληροφορία. Ο χώρος λοιπόν είναι η πληροφορία, ενώ ο χρόνος είναι η εντροπία της, όταν σπάει η συμμετρία της πληροφορίας. (Εμείς ως ανθρώπινα όντα κινούμαστε στον χωρόχρονό της.)

Το αρνητικό πρόσημο του χρόνου (t) δείχνει ακριβώς τη διαισθητική ψευδαίσθηση της ροής του χρόνου. Στην πραγματικότητα παράγει την επίμονη αίσθηση της ροής του χρόνου (παρελθόν, μέλλον). Αυτό που pπράγματι υπάρχει δεν είναι παρά το σχετικό «τώρα» (παρόν), που όμως κι αυτό δεν είναι παρά η ξεροκέφαλη αίσθηση πως έχουμε μια ενιαία και συνεχή συνείδηση που μας συνέχει ως ανθρώπινες υπάρξεις. Ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει δεν είναι παρά κβαντικές ταλαντώσεις ως πληροφορία που «καταρρέει» σταθερά και περιοδικά, δηλαδή εύτακτα. Οι άνθρωποι, επειδή είναι έξυπνοι, μιλάνε, σκέφτονται πλάσματα που μπορούν να θέσουν στον ίδιο τον εαυτό τους την εξής ερώτηση: έχω συνείδηση τώρα; Και απαντούν αμέσως: ναι. Έτσι μεταπηδάνε στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι πάντοτε έχουν συνείδηση. Ιδού λοιπόν η μεγάλη πλάνη της συνείδησης. Όλα τα υπόλοιπα απορρέουν από αυτό ακριβώς το σημείο. Φαντάζονται πως σε κάθε στιγμή της εν εγρηγόρσει ζωής τους, πρέπει κατ’ ανάγκη να έχουν συνείδηση του ενός ή του άλλου πράγματος, επειδή όσες φορές έθεσαν το συγκεκριμένο ερώτημα ανακάλυψαν πως η απάντηση ήταν θετική. Έτσι, επινοούν μεταφορές/εξηγήσεις που συνάδουν προς το παραπάνω συμπέρασμα (μεταφορές του καρτεσιανού θεάτρου, του προβολέα της συνείδησης, του ρεύματος της συνείδησης του Γουίλιαμ Τζέιμς).

Άλλωστε, έτσι δεν αναλύσαμε και τις καταστάσεις ταλάντωσης; Ως αρνητική και θετική ανάδραση που συμπράττουν μεταξύ τους.

ΥΓ: Η συνείδηση, λοιπόν, τουλάχιστον έτσι όπως τη διαισθανθήκαμε και τη γνωρίσαμε, οφείλει να μας πει αντίο. Άρα, η υπόθεση «συνείδηση» τελείωσε; Και βέβαια όχι, διότι τώρα ξεκινάει αυτή καθεαυτή η γνήσια Συνείδηση. Ήδη γνωρίζουμε αρκετά πράγματα τόσο για την κβαντική ερμηνεία του μικρόκοσμου όσο και για τον κοσμολογικό παράγοντα 5 του μεγάκοσμου. Συγκεκριμένα, γνωρίζουμε για τον παράξενο τόπο του «κενού» που όμως είναι γεμάτο με ενέργεια (και εικονικά σωματίδια), από τη μια μεριά του (ελάχιστου) απείρου• και το άπειρο της άλλης μεριάς: η σχεδόν βέβαιη πιθανότητα να είμαστε εμβαπτισμένοι σε ένα υπόβαθρο ύλης ή ενέργειας («σκοτεινής» ύλης/ενέργειας), της οποίας η φύση και η σύσταση πιθανότατα διαφέρουν σημαντικά απ’ όσα γνωρίζουμε ως τώρα (δι-συμπαντική/ Πέμπτη διάσταση), μοιάζει να φέρνει στο προσκήνιο μια άλλη Ταξική / Κοινωνική / Κοσμική — και προπάντων, αντιχριστιανική αντισπισιστική —  Συνείδηση (Πέμπτης Ελευθερίας) ως Παγκόσμια Φυσική Σταθερά.

Γι’ αυτό, καλό είναι να κρατάμε αποστάσεις από ανευθυνο-υπεύθυνες φλυαρίες περί πέμπτης χωρικής διάστασης, συμπαντικής συνείδησης, και διαφόρων άλλων τέτοιου είδους ευτράπελων αφηγημάτων.

Η φυσική διέπεται από μια απλή και κομψή αρχή: ό,τι μπορεί να υπάρχει, υπάρχει.

(19/10/2015)